انسان هایی که خرس می شوند!

امروزه با وجود پیشرفت هایی که بشر در علوم فضایی به دست آورده است همچنان با یک مشکل اصلی دست و پنجه نرم می کند و آن هم چیزی نیست جز خود انسان! تامین منابع غذایی کافی و حفظ سلامت انسان ها در سفرهای طولانی مدت فضایی یکی از چالش هایی است که هنوز دانشمندان نتوانسته اند بر آن پیروز گردند.

 تصور کنید شما قرار است به همراه یک فضاپیما به مریخ سفر کنید. سفر رفت و برگشت به مریخ در حدود 520 روز به طول می انجامد، یعنی شما باید تقریبا یک سال و نیم به دور از زمین زندگی کنید. متاسفانه در طول این مدت شما هیچ دسترسی به کره زمین ندارید پس در زمان حرکت باید برای یک سال و نیم مواد غذایی خود را تامین کنید. آن هم غذاهایی که باید یک سال ماندگاری داشته باشند و در شرایط بی وزنی بیرون از جو زمین، قابل استفاده باشند. به طور حتم این گونه مواد غذایی فرمول های خاصی دارند تا بتوانند در حجم اندک، میزان انرژی لازم برای فضانوردان را فراهم کنند. من که فکرنمی کنم بتوانم این گونه غذاهای بی مزه را تحمل کنم!

اگر بتوانیم بحث تغذیه را به طور کامل برطرف کنیم با مشکل دیگری رو به رو می شویم. در طول سفر 520 روزه به مریخ، شما هر روز یک سری فعالیت مشخص را باید انجام بدهید: دستگاه ها را چک کنید، گزارش بنویسید، با 4 یا 5 همکار دیگرتان صحبت کنید، فضای بیرون از فضاپیما را نظاره کنید و ... . تحمل یک فضای کوچک و یک سری فعالیت خاص برای مدت طولانی عوارض مناسبی برای انسان نخواهد داشت. افسردگی، خستگی مفرط، بیماری های روانی و بی حوصلگی  مواردی هستند که در طول سفر، انسان را آزار خواهد داد. مخصوصا اگر بدانید در تمام مدت زیر نظر پایگاه فضایی مستقر در زمین هستید و همیشه یک چشم کارهای شما را زیر نظر دارد! فراموش نکنید در بیرون از کره زمین ما شاهد روز و شب نخواهیم بود پس دیگر یک شبانه روز معنای خاصی ندارد و باید خود را با یک برنامه مصنوعی تطبیق دهیم.

با تمام این مشکلات اما گویا اخیرا دانشمندان توانسته اند راه حلی برای موارد گفته شده در بالا پیدا کنند. آنها فکر می کنند با کمک گرفتن از یکی از عادات زیستی، یعنی به خواب زمستانی فرو رفتن خرسهای سیاه می توانند فضانوردان را برای سفرهای طولانی مدت فضایی آماده کنند. خرسهای سیاه آلاسکایی هفت ماه از سال را در خواب زمستانی به سر می برند که طی این هفت ماه نه چیزی می نوشند و نه غذایی می خورند، این جانداران با کاهش دادن ضربان قلب خود به 14 تپش در دقیقه و کند کردن روند متابولیسم بدنشان به اندازه یک سوم حد طبیعی می توانند در این دوران طولانی مدت سلامت جسمی خود را حفظ کنند.

اکنون محققان امیدوارند بتوانند از این عملکرد زیستی برای کمک به انسانها برای دوام آوردن در سفرهای طولانی مدت فضایی استفاده کنند. در حالی که تا کنون تاثیرات خواب زمستانی بر روی جانداران کوچکی مانند موشها و خارپشتها انجام گرفته است، دامنه مطالعه بر روی جانداران بزرگتر مانند خرسهای سیاه بسیار محدود بوده است.

با این همه محققان دانشگاه آلاسکا این مطالعات را به عهده گرفته و درجه حرارت، ضربان قلب و حرکات ماهیچه ای خرسهای سیاه را طی خواب زمستانی مورد بررسی قرار دادند. نتایج این مطالعه نشان داد طی پنج ماه از خواب زمستانی خرسها، دامنه حرارت بدن آنها از 30 تا 36 درجه در چرخه های دو تا هفت روزه متغییر بوده و زمانی که خواب زمستانی به پایان می رسد متابولیسم بدن آنها تا سه هفته به حالت عادی باز نمی گردد.

به گفته محققان در صورتی که این نتایج بتواند نشان دهد چگونه می توان ضربان قلب و جریان متابولیسم بدن انسان را کند کرد، می توان از این شیوه برای کمک به انسانهای زیادی استفاده کرد، از جمله با کمک این شیوه امکان سفرهای طولانی مدت فضایی برای انسانها به وجود خواهد آمد. شیوه ای که اگر هم مورد تایید قرار گیرد ممکن است با کوچکترین اشتباه، فضانوردان را به خوابی ابدی فرو ببرد.

م.ح.اربابی فر

بخش دانش و زندگی

خبر به نقل از مهر

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: